ADR Sözleşmesi (Tehlikeli Malların Karayolu ile Uluslararası Taşımacılığına ilişkin Avrupa Anlaşması), Birleşmiş Milletler Avrupa Ekonomik Komisyonu himayesinde 30 Eylül 1957 tarihinde Cenevre’de yapılmış ve 29 Ocak 1968 tarihinde yürürlüğe girmiştir.
ADR, ülkeler üstü yaptırımı olan bir sözleşme değildir. Sözleşme’ye  taraf olan ülkelerin, taşımacılık sırasında güvenlik dışında diğer nedenlerden dolayı tehlikeli malların ülkelerine girişine ilişkin kendi düzenlemeleri ve ya yasaklama hakları vardır.
ADR, sadece devletlerarası bir anlaşmadır ve genel bir yürütücü kurum yoktur. Uygulamada otoyol denetimleri anlaşmaya taraf ülkeler tarafından yapılır ve kural ihlali durumunda ihlal edene karşı ulusal kurumun mevzuatına göre yasal işlem yapılır.
Türkiye, 31 Mart 2007 tarihinde “Tehlikeli Maddelerin Karayoluyla Taşınması Hakkındaki Yönetmeliği” ni yayınlamış ve ADR Sözleşmesi’ne 22 Mart 2010 tarihinde taraf olmuştur.  
1 Ocak 2013 tarihi itibariyle geçerli olan ADR Sözleşmesi’ne göre taraf ülke sayısı 48’e çıkmıştır.

Arnavutluk, Andora, Avusturya, Azerbaycan, Belarus, Belçika, Bosna Hersek, Bulgaristan, Hırvatistan, Kıbrıs, Çek Cumhuriyeti, Danimarka, Estonya, Finlandiya, Fransa, Almanya, Yunanistan, Macaristan, İzlanda, İrlanda, İtalya, Kazakistan, Letonya, Lihtenştayn, Litvanya, Lüksemburg, Malta, Karadağ, Fas, Hollanda, Norveç, Polonya, Portekiz, Moldova Cumhuriyeti, Romanya, Rusya Federasyonu, Sırbistan, Slovakya, Slovenya, İspanya, İsveç, İsviçre, Tacikistan, Makedonya Cumhuriyeti, Tunus, Türkiye, Ukrayna, Birleşik Krallık.

Taraf ülkeler, ADR mevzuatını doğrudan ilgilendiren teknolojik gelişmeleri ve taşımacılıkla ilgili ülkelerin değişen ihtiyaçlarını görüşmek üzere 6 ayda bir toplanır ve görüş alışverişinde bulunurlar. ADR Mevzuatı bu çalışmalar doğrultusunda 2 yılda bir güncellenir ve altı aylık geçiş sürecini müteakip yeni şekliyle uygulanmaya başlar.

ADR Sözleşmesi, Ek A ve Ek B olmak üzere toplam 9 Kısımdan oluşan, 1306 sayfalık (2013 basımı) iki turuncu ciltten ibarettir.